บทที่ 150

ฉินเย่หรี่ตาลงอย่างอันตราย

“เธออยากจะตามฉันไปหรือไม่ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นายมีสิทธิ์มาพูด?”

“นั่นสินะ” โม่ไป๋ยิ้ม ไม่ได้โกรธแต่อย่างใด เพียงแต่หันไปมองเสิ่นอวิ๋นอู้ “งั้นให้นั่วหนัวเป็นคนพูดกับคุณเองเลยดีไหม?”

นั่วหนัว

นี่คือชื่อเล่นของเสิ่นอวิ๋นอู้

สายตาของฉินเย่จับจ้องไปที่เธออย่างเฉียบคม

หรือว่าคน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ